„Też go kocham” („Juliet. Naked”) reż. Jesse Peretz USA, 2018 „Nasze najlepsze wesele” („C’est la vie!”) reż. Olivier Nakache, Eric Toledano Francja, 2017 „Everybody knows” („Todos lo saben”) reż. Asghar Farhadi Hiszpania, 2018 „Nić widmo” („Phantom thread”) reż. Paul Thomas Anderson USA, 2017 „Kręcisz mnie” („Tout le monde debout”/”Rolling to…
Są smaki, z których nie można zrezygnować. Które potrafimy przywołać w pamięci mocą wszystkich zmysłów. Pamiętam pewną pewną składkową imprezę, na którą nasza koleżanka przyniosła wielką foremkę tiramisu. I jak w jednym momencie ustawiła się do niego kolejka.
Pamiętacie, jak mawiało się drzewiej – film oparty na faktach autentycznych? Aż żęby bolały i traciły na objętości od zgrzytania… Dziś to wspomnienie raczej mnie bawi. A sentyment do tych filmów pozostał. Lubimy oglądać je z dziećmi. Film oparty na faktach miał priorytet zawsze, gdy z synkiem drugim oglądaliśmy filmy, nazwijmy to – sportowe. „Coach…
Od zawsze chciałam je przygotować. Mrowisko to tradycyjny przepis z Podlasia. Prosty acz efektowny. Kusił mnie latami. Zrobiłam go trochę po swojemu – nasze mrowisko zniknęło w 5 minut. Potem pozostało już tylko pooblizywać palce 🙂
W dziedzinie zero waste mam przed sobą zapewne jeszcze długą drogę, ale staram się jak mogę. Od zawsze żal mi było wyrzucać skórki z cytrusów bio. Pakowałam je więc w słoiki i tak powstawały kilogramy kandyzowanych skórek. Aż w końcu mi się znudziło i postanowiłam wykorzystać je w inny sposób. Na pierwszy ogień poszły skórki…
Są przepisy tak ściśle związane, utożsamiane z konkretnymi osobami, że nie sposób ich rozdzielić. Ja mam tak z faworkami, które zawsze przygotowywała moja babcia. Czekały na nas od kiedy pamiętam, wysoko na szafie, ułożone w wieżyczki, na dużych salaterkach, kiedy przychodziliśmy w odwiedziny na Dzień Babci…
Czasami mam wrażenie, jakby w tym naszym wyścigu z czasem piątek był jednocześnie startem i metą, a my tylko się zapętlamy w naszej codziennej gonitwie. Ambiwalencja totalna. Piątek – i cieszy, i martwi. Czy też tak macie?
Może to ta rocznica nastraja mnie tak sentymentalnie, nie wiem. Wspominałam sobie ostatnio różne chwile z dzieciństwa naszych dzieci, także te opisywane na blogu. W zamyśle był on przecież także swego rodzaju kroniką rodzinnych zdarzeń.
Właśnie mija 9 lat. Od kiedy z drżeniem serca, wielką niepewnością ale i wielkimi nadziejami zakładałam Addio pomidory. I tak sobie myślę, że mam prawo, by mieć powody do dumy. Przede wszystkim dlatego, że mimo wielu zwątpień i kryzysów nie poddałam się i mówiąc po prostu – nie rzuciłam wszystkiego w pioruny…
Była sobie mała dziewczynka. Żyła w czasach, kiedy nic nie było na wyciągnięcie ręki, a to, co udało się sięgnąć po długich godzinach cierpliwego wyczekiwania, niekoniecznie było tym, czego potrzebowała. Łatwiej było cieszyć się z tego, co się miało. Bo było tego niewiele, a wszystko miało wartość szczególną.
