Dobrnęliśmy do końca tygodnia. Jakoś. Zupełnie nie wiem jak… Taka inercja wobec pędu codzienności może trochę niepokoić, ale mam nadzieję, że to tylko taka chwila słabości. I mamy piątek. Znowu mamy piątek.
Właśnie mija 9 lat. Od kiedy z drżeniem serca, wielką niepewnością ale i wielkimi nadziejami zakładałam Addio pomidory. I tak sobie myślę, że mam prawo, by mieć powody do dumy. Przede wszystkim dlatego, że mimo wielu zwątpień i kryzysów nie poddałam się i mówiąc po prostu – nie rzuciłam wszystkiego w pioruny…
W takich sytuacjach zwykło się pisać, że szukało się długo i wypróbowało wiele, aż w końcu, ewentualnie – dopóki nie… Sami wiecie. Posłużę się i ja tym zabiegiem – by przekonać Was, lub tylko spóbować, że przepis, który znajdziecie poniżej naprawdę i w istocie – jest idealny. No cóż… każdy przecież ma swoje ideały…
Chyba nikt nie lubi restrykcji i przymusu. Bardzo mi nie po drodze z moją nietolerancją glutenu, nawet jeśli dzięki niej wciąż odkrywam nowe smaki i produkty. Tęskno mi do starych smaków. Co tu dużo mówić – do drożdżówek, rogali, tart i racuchów. I bardzo mi tęskno do naleśników.
Dziś Chandeleur! Jak co roku, na Addio musi się tego dnia znaleźć jakiś naleśnikowy przepis… Tym razem trochę nietypowy. I jednocześnie – pomysł to szybki i genialny w swojej prostocie. Do realizaci na śniadanie, lub na pudełkowy lunch przyniesiony do pracy.
W piątki głowa przestawia się na tryb „standby”. Pracy do wykonania, jak się później najczęściej okazuje, całkiem sporo – ale choć ten piątkowy wieczór i sobotni poranek, w trybie oszczędzania energii. Można wyhamować, delektować się chwilą ze zbitą gorączką codziennego pośpiechu…
Ze zmianami chyba zawsze tak jest. Na początku zawsze wzbudzają opór, rodzą niepokój… Nawet zmiany pór roku. (Cieszymy się, choć niekoniecznie dotyczy to alergików, chyba wszyscy tylko z nadejścia wiosny…) A przecież to dobrze, że choć raz zmiany, które przychodzą są przewidywalne i niosą ze sobą stały repertuar emocji i rytuałów. Życie w zgodzie z…
Przygotowanie tego musu ponownie ujawniło skłonności do oblizywania palców, ba! wszelkich utensyliów z garnkami włącznie. (kiedy zabierałam się nawet za ostrza Termomixa, pomyśłałam, że moje łakomstwo to chyba już jednostka chorobowa).
Asystowanie dzieciom w wyborze kierunku studiów spokojnie mogłoby zostać uznane za zajęcie o podwyższonym ryzyku. Lawirowanie pomiędzy niedawaniem rad (ale trochę jakby dawaniem), nie uleganiem złudzeniom i wyidealizowanemu obrazowi dziecka w naszych oczach, a przekonaniem o tym, co słuszne i dobrze rokujące na przyszłość, grozi zwichnięciem morale i/lub poźniejszych relacji z dzieckiem. Jak…
Mai się cud rozkwitania. Wisterie zachwycają, bzy zatrzymują czas. Biegając wczoraj z synkiem drugim zaciągałam go wczoraj pod każdy krzak i drzewo, których nazwy byłam w stanie zidentyfikować i namawiałam do udziału w seansie aromaterapii. Zapewne nie zapamięta ich wszystkich, ale mam nadzieję powtarzać te nasze lekcje przyrody przez kolejne lata w maju. Cieszy kolejny…
