Nie jestem fanem ciast czekoladowych. Ale to pewnie już wiecie. Dobra szarlotka, z druzgocącą kubki smakowe ilością jabłek, czy sernik – to moi ulubieńcy. Zupełnie inaczej – nasze dzieci. Oni tylko czekoladowe. Ciężko pogodzić. Tyle tylko, że wpadł mi do głowy pomysł na wykorzystanie resztek buraczkowych po przygotowaniu soku i tak się złożyło, że wyszła…
Dziś będzie jeszcze krócej, niż zazwyczaj. Nawał zajęć, gość w dom – nie ma chwili, by działać. Wiem, wiem, dopytujecie sie o podsumowanie styczniowe. (A już sądziłam, że nikt ich tu nie wygląda, więc ten brak mi się upiecze… a tu nie – więc – spieszę donieść, że czytane było, zdjęcia zrobione i nawet szkic…
Takie mamy przedwiośnie. Szare, bure i ponure. Wiatr hula w najlepsze. I choć magnolie i forsycje już w blokach startowych pąków, ich piękno w pełnym rozkwicie może nam przeminąć z wiatrem. Wracałam dziś do domu w slalomie połamanych gałęzi drzew, mijają pozamykane parki, objazdem. Aż strach. I pomyślałam, że mega czekoladowe ciacho to byłoby dobre…
– Proszę, weź ode mnie ten telefon, drzemie do mnie bez przerwy, a ja chcę spać! Błagam, dajcie mi pospać! (takiej desperacji w głosie nie słyszałam od czasów, gdy nasze dzieciaki były oseskami i trzeba było do nich wstawać w nocy… i kto by pomyślał, że kiedyś będę za tym tęsknić???) Ale ta desperacja to…
Wyrastamy z nich nie wiadomo kiedy. Nieświadomie i czasami bezpowrotnie. Aż pewnego dnia łapiemy się na tym, że wciąż istnieją sytuacje, które na nowo budzą w nas dziecko.
Udało nam się wyjechać na chwilę jeszcze, pooddychaćlatem, pomachać mu na pożegnanie na końcu leśnej ścieżki. Lubię spokój Holandii. Płaskie, rozsiane wszędzie ścieżki rowerowe. Rozłożyste plaże, po których mogłabym biegać bez końca, gdybym tylko lubiła biegać. W sobotni poranek obudził mnie las. Przeszklonaściana saloniku odkryła widok dobrze ukryty pod płaszczem nocy. Oniemiałam. Ten widok zostanie…
Koleżanka z pociągu opowiada z radością o zarezerwowanych właśnie wakacjach we Francji. Rozmarzam się nawspomnienie jeszcze tych niedawno minionych. My wciąż jeszcze bez planów. Cokolwiek z nimi zrobimy wydaje się, że to już naprawdę niedługo. Przestawiam czas w głowie na letni i uśmiecham się co rano słysząc śpiew ptaków przed domem… I tylko ten…
Kiedy wczoraj, około północy publikowałam zdjęcia obiecując przepis na rano nie wiedziałam, że rano mój komputer już nie wstanie. Udało mi się uruchomić inny, który szczęśliwie wykazał się dobrą wolą pozwalającą mi na dokonanie obiecanej publikacji.
