Jabłecznik serowy.

Mogłabym napisać, że pamiętam tamtą chwilę bardzo dokładnie, jak zresztą każdą z nim związaną. I – że nie wiem, jak to się stało, że tyle czasu juz upłynęło. I pewnie byłaby to prawda. Bo to był wyjątkowo piękny, zimowy i bardzo słoneczny dzień. Słońce sięgało ramion cud-męża, który siadział przy stole nad komputerem. Rozlewało się na klawiaturę i przeglądało w ekranie niczym w lustrze. – To co? Publikujemy?  – No tak… – powiedziałam z wahaniem, jakbym przeczuwała bieg zdarzeń. 

Bo takich chwil wypełnionych zwątpieniem miewam bardzo wiele, więcej ich niż pewności, tej z rodzaju 100 procentowych. Może dlatego blog żyje trochę swoim własnym życiem, oddzielnym. Nie mogę poświęcić więcej czasu na regularne odwiedzanie innych blogów, to kwestia trudnego wyboru, którego dokonać musiałam. Tym bardziej dziękuję wszystkim tym, którzy tu zaglądają i pozostawiają komentarze. Oddzielnym, bo bez aktywnej strony na FB, Twitterze czy Instagramie, dla których to brakuje mi w równym stopniu i czasu i przekonania. Bez sponsorów, lokowania produktu, konkursów z cennymi nagrodami. I nie wiem, czy to jest słuszna droga. Wielu uzna to za frajerstwo. Tylko – co z tego? Ale pamiętam jeszcze, mimo że to już 4 lata, że nie to było jego celem*. Zawsze chciałam pisać, tworzyć, spodobało mi się robienie zdjęć, szukanie nowych wyzwań, inspiracji. Z czasem na blogu zaczęło przybywać przepisów autorkich, dziś stanowią one większość, co jest moim prywatnym powodem do dumy. Robienie zdjęć zaczęło sprawiać mi coraz więcej przyjemności. A kiedy w wieczór wigilijny, tuż przed snem, zaczęłam układać w głowie przepisy na wielkanocne mazurki pomyślałam, że oto moja kulinarna fiksacja osiągnęła zenitu. I – że prawdopodobnie jestem kulinarną wariatką.

Mogę napisać, że nie wiem, co wydarzy się dalej. Że nie wiem jak długo jeszcze, choć apetyt rośnie w miarę jedzenia. I choć to ciężka praca, trudno mi wyobrazić sobie moje życie bez prowadzenia blogu. Nie boję się kryzysów, takich jak choćby ten aktualny, kiedy nie wiem co napisać, kiedy siadam nad klawiaturą. Każdy kto prowadzi blog wie, że kryzysy przychodzą i odchodzą i są nieuniknione. Moje życzenie, gdy zdmuchuję cztery świeczki na torcie Addiopomidory? Żeby nie zabrakło mi czasu.

Zapraszam Was na przepyszny jabłecznik. Zajadali się nim sąsiedzi i cud-mąż. Bo jest wyjątkowy, naprawdę. A poza tym łatwy w przygotowaniu. Idealne ciasto na weekend. Taki jak ten, co przed nami. Kiedy chciało by się jedynie zaszyć pod kocem z książką, gorącą herbatą i czymś słodkim. Polecam gorąco.

*wyznaczanie sobie nowych celów jest niezbędne, gdy chcemy się rozwijać. W kwestii nawiązania współpracy ze mną –  zachęcam do kontaktu drogą emailową.Chętnie podejmę się ciekawych wyzwań.

W sobotę, jeśli wszystko dobrze się ułoży, zapraszam na naleśnikowe inspiracje, wszak przed nami Chandeleur!

Jabłecznik serowy

Przepis opublikowany tutaj a podpatrzony na blogu Bake&Taste.

 

Wydrukuj przepis