Pochwala powolności, piąty smak i tarta z rabarbarem.

 Przestałam czytać. Na dłuższy czas, liczony w miesiącach. Nie wiem, dlaczego. Może czekałam na takie chwile jak ta, kiedy zapragnę tak bardzo, że nie będę umiała się już powstrzymać. Może potrzebowałam tej przerwy, by zgłodnieć? Za to teraz… odkładam jedną, sięgając po kolejną książkę. Po „Pobojowisku” przyszedł czas na „Piąty smak. Rozmowy przy jedzeniu”, w kolejce już czekają „Samotność Portugalczyka” i „Listy niezapomniane”.

Tymczasem kilka refleksji na gorąco, z lektury „Piątego smaku”, zbioru rozmów Łukasza Modelskiego z ludźmi, dla których poszukiwanie, rozumienie i tworzenie smaku jest życiową pasją. Na przystawkę – rozmowa z Agnieszką Kręglicką, od której to rozmowy, jak przyznaje autor we wstępie, wszystko się zaczęło. Łezka się w oku kręci, kiedy przypominam sobie przepisy z „Wysokich Obcasów”. Kartki stamtąd powyrywane mam powtykane w różnych miejscach, książkach, zeszytach do dziś. Lubię trafić na nie przez przypadek i wracać do tamtych chwil, całych kontekstów, wspomnień smaków, zapachów, kulinarnych prób udanych mniej lub bardziej, spotkań z przyjaciółmi, wspólnych wyjazdów, weekendów nad morzem… Już wtedy filozofia Agnieszki Kręglickiej, mówiącej o smaku właśnie w tym szerszym kontekście, była mi bliska. I kiedy wspomina o zmianach smaku, o dojrzewaniu do nowych, o winie Sophia, które przecież kiedyś tak bardzo nam smakowało, tak samo jak popularne Liebfraumilch, cieszę się obserwując zmiany jakie zaszły także w naszym życiu.
„Po prostu życie nie musi być perfekcyjne, żeby było perfekcyjne. Wolę jeść to, za czym stoi sensowny czlowiek. Jeśli jedzenie zostało spreparowane w fabryce, nawet jeżeli będzie doskonałe, nie mam ochoty go jeść (…)  Jeśli coś jest dobre, nie musi być lepsze. Lepiej cofnąć się parę kroków i znaleźć smak, który nie jest „perfekcyjny”, ale po prostu taki, jaki ma być.”

I jeszcze…

„Nie ma żadnego wytłumaczenia dla tego, żeby jeść złe jedzenie, żaden brak czasu. Nie chce mi się o tym mówić – jeśli ktoś je gorący kubek, to jest po prostu beznadziejny. Jem bardzo prosto. Ale dostarcza mi to dużo satysfakcji. Oczywiście smakują mi produkcje wielkich mistrzów kuchni, ale mnie to nie podnieca. Ostatecznie jednak nie chciałabym się stołować w El Bulli.”

Podobało mi się, kiedy pani Agnieszka pisała o „utęsknieniu za jedzeniem”, chwili kiedy czeka się aż pojawią się szparagi. I rzeczywiście, staliśmy się bardzo niecierpliwi, trudno nam o rezygnację,
odmawianie sobie. A przecież coś, na co przyjdzie nam poczekać, smakuje lepiej, wyostrzają się zmysły, wzrasta pragnienie. Kolejne rozmowy pozwalają rozsmakować się w każdym słowie, historii każdego kolejnego rozmówcy. Smakuję je powoli, delektując się bez pośpiechu. Aż chciałoby się powiedzieć « Smacznego ! » przewracając każdą kolejną kartkę. Polecam gorąco!

„Piąty smak. Rozmowy przy jedzeniu”, Łukasz Modelski, Wydawnictwo Literacki, Kraków 2014

Spodobał mi się pomysł, by połączyć tak kontrastowe smaki jak słodycz migdałowej masy i kwaśność rabarbaru. Całość zyskuje przez to na lekkości i delikatności. Polecam spróbować.

Dobrego wiosennego weekendu, Kochani!

Frangipane z rabarbarem

Smacznego!

Wydrukuj przepis