Rogaliki. Kruche rogaliki.

Kolejna pocztówka z pozdrowieniami. Od zimy. Ma się dobrze. Przesyła moc lodowatych uścisków i śnieg, który rano garściami zbieramy ze skrzynki na listy. To może jeszcze trochę potrwać…

A my szykujemy się do podróży. Jedziemy odpocząć przed zmianami, które już niedługo nas czekają. Głównie mnie ale przez to nas wszystkich i zapewne bloga także. Ale o tym teraz nie myślę.

Dzielę się dziś z Wami przepisem na maleńkie kruche cuda. Miały być na wyjazd. Do chwili, kiedy sama pochłonęłam niemal połowę porcji, próbując, czy to aby na pewno ten smak, o który mi chodziło. Druga porcja zniknęła w Tłusty Czwartek, nie wiedzieć jak dokładnie i za czyją przyczyną. Tak to zwykle u nas bywa. Ale to chyba dobrze – przynajmniej o nich świadczy, prawda? Są bardzo kruche i delikatne (pod warunkiem, że się je dobrze i cienko rozwałkuje), na jeden kęs (nasze nie były większe od małego palca kobiecej dłoni, takie lubimy najbardziej), bez jajek i można je długo przechowywać (tylko, że nie wiem, jak dużą porcję trzeba by wcześniej przygotować, by cokolwiek do przechowania zostało)… Polecam gorąco.

PS. Nie wiem, jak będzie z siecią tam, gdzie jedziemy. W każdym razie posty do publikacji przygotowane. Zapraszam i pozdrawiam bardzo serdecznie tych, których ferie właśnie się skończyły. Na pocieszenie dodam, że nasze trwają tylko tydzień.

 

 

 

Smacznego!