Właściwie to ideał. Szarlotka kruszonkowa.

Nie wiem czemu wrócił do mnie ostatnio obraz sprzed lat. Nie mogłam mieć więcej niż 15 lat, pamiętam bowiem, kto był wówczas moją najlepszą przyjaciółką. Na pewno też chodziłam jeszcze do podstawówki. Stałam w kuchennym oknie wypatrując psiapsiółki, z którą razem szłyśmy do szkoły. Rodzice w pracy, sprzątaczki (tak się wóczas mówiło) zamiatały przed blokiem, było zimno i szaro – mogło to więc być przedwiośnie.

Pośród tej szarości i chłodu poranka krajobraz poruszony nagle czymś białym, pomyślałam – Marzanna- spadającym z okna wieżowca położonego prostopadle do naszego bloku. Zafascynowana i przerażona patrzyłam na ten lot, zbyt krótki by wychwycić jakiekolwiek szczegóły postaci i wystarczająco długi – by zapamiętać go na zawsze. Bez odwrotu, oporu powietrza, człowieka, ptaka, pomocy, zakończony tępym, głośnym uderzeniem o parter trawnika. W ciszy tak absolutnej, że jakby w ogóle nie miało miejsca.

V piętro. Policzyłam szybko, wspinając się wzrokiem po piętrach okien aż do tego otwartego tak nienaturalnie szeroko o tej porze roku. W nadziei, że może jest szansa. Biel koszuli nocnej, którą miała na sobie przykryto błyskawicznie czymś równie białym. I znowu ta cisza, w której szeptano o kłopotach w rodzinie i samotności. Bez zbiegowiska, zgiełku, krzyku, lamentów, poruszenia, które powinno nastąpić. Nie nastąpiło. Zupełnie jakby nikt niczego nie zauważył.

Pamiętam, że nie rozmawiałyśmy wtedy o niczym. W ciszy pokonałyśmy drogę do szkoły. Ona też widziała. Kiedy wróciłyśmy do domu można było uwierzyć, że nic się nie stało. Ani śladu, piórka z poduszki zaplątanego we włosy, kwiatka, świeczki, którą zapala się motocyklistom, prowizorycznego krzyża a potem nawet klepsydry, które wtedy się jeszcze wieszało.

Tylko zamknięte okno, w które spoglądam zawsze, do dzisiaj, ilekroć tam jestem.

Nie wiem, czy powinnam przywoływać tutaj takie wspomnienia. Ale ten akurat obraz powraca zawsze, kiedy widzę czyjąś pełną smutku, zmęczoną twarz ozdobioną zmarszczkami, wypełnionymi samotnością.

Starość powinna być pogodna, wypełniona dobrymi wspomnieniami i posypana nadzieją jak kruszonką, która dodaje smaku i wieńczy całość. Jakże często nie jest.

Ta szarlotka sięgnęła chyba ideału – wciąż piekę nowe – więc nigdy nie wiadomo. Ale jest w niej ta szczypta geniuszu, która zmienia wszystko. Nie spotkałam jeszcze nikogo, kto nie wpadłby w zachwyt po pierwszym kęsie, by następnie zjeść kilka jej kawałków do ostatniego okruszka. Polecam gorąco. Wielokrotnie bardziej gorąco niż zazwyczaj.

Wydrukuj przepis